De andere strip

Tien pagina's lang kramen twee niets ontziende huurmoordenaars de meest infantiele dialogen uit over enerzijds dure schoenen en anderzijds het verwerven van nieuwe inzichten bij de therapeut. Het blijkt een vreemde proloog voor wat volgt: het op gruwelijke wijze afknallen van twee keffertjes, senator Sterling en een naakt, minderjarig hoertje. Indruk maakt het amper op de twee killers, want nadat de geluidsdempers netjes terug in de binnenzak zijn gestopt, pikken ze doodgemoedereerd de draad op van hun eerdere gesprek. “Tsjonge, Louis,” feliceert de ene de andere, “de behandeling van de psychiater heeft je echt goed gedaan.” “Ach, weet je, het gaat in fases,” repliceert die. “Soms voel je je ellendig, maar andere keren gaat het weer beter.” Dat kan tellen als introductie.

De lezers van het eerste deel van 'Headshot' keken in 2004 vreemd op bij bovenstaande, uitgerekte en uitermate gewelddadige scène. Tien jaar eerder begon de film 'Pulp Fiction' van Quentin Tarantino immers op een bijna identieke wijze. Twee huurmoordenaars, gespeeld door John Travolta en Samuel L. Jackson, zijn eveneens bij het rijden naar een nakende moordpartij verwikkeld in een dialoog over koetjes en kalfjes, wat hun personages nog meedogenlozer maakte. Toeval? Niet echt, gaf de Nieuw-Zeelandse tekenaar Colin Wilson (‘De jonge jaren van Blueberry’) in 2006 ruiterlijk toe. "Het eerste deel maakte ik vier jaar geleden, toen zaten we nog dichter bij ‘Pulp Fiction’. Van toeval kun je dus niet spreken. Scenarist Matz (…) sprak over de grote invloed van die film. Maar ook voor mij was ‘Pulp Fiction’ van groot belang. Het is nog steeds een van mijn favoriete films. Toen ik het Headshot-scenario onder ogen kreeg, wist ik meteen dat dat was wat ik wilde doen. Ach, zijn we ondertussen niet allemaal beïnvloed door Tarantino?"

Het verhaal in een notendop: twee gewetenloze huurmoordenaars nemen het op tegen twee min of meer eerlijke smerissen. Twee onder hen overlijden vrij snel, terwijl de twee overblijvers wel met elkaar moeten samenwerken om te overleven. De eerste twee delen kregen de titels 'Kleine vissen' en 'Grote vissen', de titel van het slotdeel gaf perfect de korte inhoud weer: 'Onrust in het aquarium'.

Die ondertitels werden voor deze uitgave behouden, enkel de titel werd veranderd terwijl Wilson ook een andere cover tekende met daarop Sylvester Stallone, een personage dat uiteraard nergens in het oorspronkelijke stripverhaal opduikt. Maar laat die commerciële trucjes u niet tegenhouden om dit nagelbijtende en hondsbrutale verhaal achter de kiezen te slaan. Hoe gewelddadig en bloederig ook, ‘Headshot’ ontspint zich pijlsnel tot een ingenieuze en geloofwaardige thriller met een ijzersterk scenario. De dialogen en gebeurtenissen zijn bruut in beeld gebracht, elke verhaalwending is stevig verankerd en karakterpsychologisch ben je mee met elk personage, van de zware jongens tot de arm der wet. Dat net dure schoenen en hondenstront het openingsverhaal dragen, is eigen aan de cynische ondertoon van dit boekwerk. Scenarist Matz (van ‘De Killer’, een knappe serie over -opnieuw- een huurmoordenaar) heeft zich ingewerkt in de werkwijze van de maffia (van New York en New Orleans) en die research loont. Geld is uiteraard de drijfveer van dit verhaal, terwijl er ergens op de achtergrond een vage erecode speelt en op de voorgrond een wraakactie. Toegegeven, het zijn dezelfde ingrediënten die gehanteerd worden bij de onnozele actie- en misdaadfilms van Steven Seagal en co. Maar 'Bullet to the head' is, net als zijn grote voorbeeld ‘Pulp Fiction’, van een geheel andere orde.

De invloed van ‘Pulp Fiction’ blijkt vooral uit de inleiding, nadien gaan de makers van 'Bullet to the Head/Headshot' hun eigen weg. Het enige wat dit drieluik dan nog gemeen heeft met Tarantino's filmklassieker, is dat er niet geopteerd wordt voor goeden en slechten in de enge zin van het woord. "Vandaar dat ik zo van die vier personages ben gaan houden," wist Wilson nog. "Nu, we wisten van tevoren dat het een hard verhaal zou worden met weinig euhm... amusante scènes. Maar we waren vastbesloten om geen koelbloedige moordenaars op te voeren. Aardig moesten ze niet zijn, wel geloofwaardig."

Anders gezegd: "In Headshot zijn de good guys nooit helemaal zuiver op de graat en zijn de bad guys niet alleen onmensen. Niemand is zwart of wit. In ieder van hen zit in de eerste plaats een mens. Dat zie je vooral in het derde deel, wanneer ze beseffen dat ze pionnen zijn in een groter geheel en noodgedwongen met elkaar moeten samenwerken. Dat is misschien wel de context van deze reeks: het besef dat er weinig verschil tussen hen is. In het slotdeel zie je bijvoorbeeld dat de flik harder en bruter wordt, terwijl de huurmoordenaar zich menselijker opstelt. Wat hen niet tegenhoudt om mensen in koelen bloede af te knallen, uiteraard."

In de inleiding van de zopas verschenen integrale uitgave, merkt Wilson nog op dat hij nooit geloofde dat Walter Hill en Stallone de film ooit zouden maken. Maar zes maanden na het opstellen van het contract, stond Wilson op de set van de film in New Orleans, mét beide heren aan zijn zij. “Dankzij de film is ook de strip terug," zegt de tekenaar nog. Het boek wordt -en dat is vrij uitzonderlijk in stripland- aangekondigd voor lezers vanaf 14 jaar. U begrijpt snel waarom.
 

Bron: Geert De Weyer, cobra.be

Bullet to the Head, Wilson & Matz, Casterman, 168 p., 22 euro.