De andere strip

Sinds het laatste Blake en Mortimer-album van Edgar Pierre Jacobs (1904-1987) en het eerste album van de nieuwe reeks, getekend en geschreven door diverse hedendaagse auteurs, gaapt een gat van maar liefst 46 jaar. De kritiek op die nieuwe verhalen was dus weinig verrassend, toen in 1996 'De zaak Francis Blake' van Ted Benoît en Jean Van Hammeverscheen. De fans van het eerste uur staarden zich bijna blind op de verschillen, zoals de plotse aanwezigheid vanvrouwen in de entourage van kapitein Blake en professor Mortimer (verboden ten tijde van Jacobs), vreemde handposities, de afwezigheid van science fiction en een Klare Lijn die niet identiek was aan die van Jacobs. Toegegeven, het was niet meteen het beste album uit de reeks, maar dat Blake en Mortimer net dat ietsje anders zou worden dan Jacobs' albums, was uiteraard de evidentie zelve.
Ondertussen hebben zich vier teams aan welgeteld zeven verhalen gewaagd. 'De eed van de vijf lords' van Yves Senteen André Juillard is het zevende verhaal. Een one-shot deze keer, want enkele van de hedendaagse verhalen verschenen als tweeluik.

'De eed van de vijf lords' voert de twee titelhelden naar Oxford, specifieker naar het Ashmolean Museum, waar op korte tijd enkele stukken gestolen zijn uit de archeologische collectie. Eigenaardig genoeg is geen van de gestolen voorwerpen erg waardevol. Het is kapitein Blake die, na de onverwachte moord op één van zijn oude vrienden, de puzzel legt. Een groot geheim uit het verleden openbaart zich, met hem als inzet.

Yves Sente is een sterk scenarist, maar hij heeft een Blake en Mortimer-verhaal afgeleverd dat weliswaar een detective is, maar eentje zonder enige suspense. Het wordt namelijk al snel duidelijk in welke hoek je de criminelen moet zoeken. Het enige wat Sente daaraan toevoegt, is een uitgebreide verklaring over het waarom van hun acties. Maar je moet er geen tekeningetje bij maken: zoiets is funest voor de spanning.

'De eed van de vijf lords' is zonder meer het zwakste album van de nieuwe avonturen van Blake en Mortimer. Het doet nog het meeste denken aan 'Het halssnoer van de koningin' uit 1967. Vergeleken met alle andere avonturen die Jacobs schreef, was dat een doorsnee-misdaadverhaal, te meer omdat Jacobs zich inhield om de Franse censuurcommissie niet tegen het hoofd te stoten en daarbij het geweld of zelfs het wapengebruik inperkte, Hoe dan ook: tot vandaag wordt het door menigeen als zijn slechtste scenario beschouwd. 'De eed van de vijf lords' is geheel geschreven in de geest van Jacobs, maar dan -u voelt 'm al aankomen- vooral ten tijde van 'Het halssnoer van de koningin', toen zijn geest het qua creativiteit wat liet afweten. Voorlopig mogen we vaststellen dat de beste Blake en Mortimer-verhalen, tot spijt van wie het benijdt, nog steeds die albums zijn waarin de factor fantasy en science fiction wordt uitgespeeld, al dan niet voorafgegaan door hopen wetenschappelijke verklaringen. Mortimers rol als wetenschapper is in 'De eed van de vijf lords' ook van ondergeschikt belang. Hij hangt er maar wat bij als amateur-detective, vruchteloos op zoek naar het antwoord op de vraag wat hij in godsnaam in dit album doet.

Met dit vijftiende verhaal van dit bekende Britse duo bent u anderhalf uur zoet, maar buiten een zweem van nostalgie weekt dit verhaal weinig andere emoties los. Dat is vooral jammer. Opnieuw: Sente is een sterk scenarist, maar misschien had hij dit scenario beter ondergebracht in een andere reeks dan in een klepper als Blake en Mortimer. Ook tekenaar André Juillard moet oppassen. Zijn Klare Lijn wordt bij momenten een Saaie Lijn, waarbij gezichtsuitdrukkingen nietszeggend zijn, oftewel ingeruild kunnen worden met die van andere personages enkele pagina's terug. In een strip waar vooral veel gepraat wordt (en in dit geval zelfs te veel onnodige tekst opduikt in zowel dialogen als informatieblokken), is dat niet meteen een voordeel. Jammer maar helaas.

Naar verluidt zal de nieuw aangetrokken scenarist Jean Dufaux in een volgend Blake en Mortimer-verhaal een vervolg breien aan 'Het Gele Teken', hét klassieke album uit de reeks. Laten we hopen dat er daarin iets minder Britse grijze muis-toestanden te lezen vallen, want daar lijdt 'De eed van de vijf lords' vooral aan. Het is te droog. Gortdroog, zelfs. En niet één personage overstijgt de omschrijving van grijze muis. U begrijpt: ondergetekende is best wel teleurgesteld. Je verwacht meer van een reeks als deze, alsook van een dreamteam als dit. Veel meer.

Bron: Geert De Weyer; cobra.be

'De eed van de vijf lords' verscheen bij Uitgeverij Blake en Mortimer; 64 p., 8,95 euro